Terugblik Kunst Café van 5 mei 2025 met Astrid Rozemarijn Klein Haneveld over : “Het bewegende lichaam als biografische verbeelding”

Door Gerard de Kleijn

Foto: Albertine van Vliet

Danseres maakt oogcontact

Op 5 mei ontving Juan Carlos in Kunst Café Tertulia een boeiende podiumkunstenaar, Astrid Rozemarijn Klein Haneveld. Alleen de naam al.

Astrid is regisseur, theatermaker en danseres. Ze begon haar optreden met een dans, waarmee ze een gevoel van verlies en rouw wil uitdrukken. Zij noemt dat: “ je lichaam inzetten als biografische verbeelding”. Door middel van dans deelt zij haar persoonlijke verhalen met het publiek. Astrid verloor haar vader toen ze acht jaar was. Wat zou ze twintig jaar later tegen hem zeggen wanneer ze de ruimte in kon reizen om hem te ontmoeten? Vanuit deze behoefte aan contact heeft Astrid deze voorstelling gemaakt, waarmee ze binnenkort in Delft optreedt (zie kader). Helpt sciencefiction om haar verlies te verwerken?

De voorstelling heet: The Impossible Astronaut. De aanwezige vrienden van Tertulia kijken ademloos toe hoe Astrid zich beweegt over de betonnen vloer van Het Lokaal. In slow motion, ze wil zweven, er is geen boven en geen onder. Ze maakt al dansend oogcontact met de toeschouwers. Ze komt heel dichtbij, gehuld in een soort ruimtevaartpak, ontworpen door Marit Adriaanse. De muziek is van Clara Cozzolino. Ze combineert de werelden van Star Wars en Doctor Who met haar jeugdherinneringen. Ze heeft haar voorstelling ontwikkeld in het Amsterdamse productiehuis Nowhere.

Na afloop van de performance vertelt ze aan Juan Carlos over haar “hedendaagse dans”. Haar moeder en haar zus bevinden zich onder haar gehoor, zichtbaar trots en ontroerd. Ook beeldend kunstenaars als Emile van der Kruk en Shamsedin Moradi zijn aanwezig om haar dans beweging te volgen. Astrid is begonnen met klassiek ballet. In de loop der jaren en dankzij haar professionele opleiding heeft ze haar eigen stijl kunnen ontwikkelen. Een zware opleiding, er is veel concurrentie in de wereld van de dans; Astrid traint acht a negen uur per dag. Ze begint met een concept, een vraag die haar bezighoudt. Dat kan zijn, eenzaamheid of verlies. Daar zoekt ze een lichaamstaal bij, muziek en vaak ook tekst. Heel persoonlijk. Ze zegt:”ik ben mijn werk, mijn lichaam is mijn passie, zo druk ik me uit.”

Vanuit het publiek zijn er heel veel vragen. Iemand vraagt of het werken aan de voorstelling geholpen heeft om het verlies van haar vader te verwerken. Astrid bevestigt dit. Ze is al jarenlang met dit thema in haar dans en haar beweging bezig. Herinneringen komen terug. Ze is opener geworden, vertelt ze. En ze vindt het waardevol om haar gevoelens door middel van dans te delen met anderen. Die ‘anderen' reageren op 5 mei met een warm applaus. Toeschouwers zijn getuigen geworden.

Dank aan de fotografen; Gerard Geerlings, Joop Ter Maat, Dini Teunis, Albertine van Vliet, Anneke Savenije